2 weken te paard in de bush

Twee maal per jaar worden al de koeien naar de kraal gedreven. Hier worden de oudere kalven van hun moeder gescheiden, gebrandmerkt, geoormerkt en gecastreerd. De moeders, jonge kalven en stieren worden naderhand terug vrijgelaten. Alle poorten gaan open en de dieren kiezen zelf in welke wei ze zich terug willen settelen.

Het vuur om de brandijzers te verhitten

De oudere kalven en dikke, niet zwangere koeien worden mee naar huis genomen en in een aparte wei gezet om te worden verkocht of om verder op te groeien. Die trip naar huis neemt 2 dagen in beslag. Maar voor we zover zijn, is er heel wat voorbereiding aan vooraf gegaan...

Een impressie van een gevulde kraal

Na lange tijd in ongebruik wou de vader terug pakpaarden gebruiken om al het gerief voor 14 dagen naar het kamp te vervoeren. Hij had een pakzadel in bezit en maakte zelf nog een extra replica. De pakpaarden werden een paar dagen op voorhand getraind. Ze mochten namelijk niet schrikken van het immobiele gewicht op hun rug of van het geluid.  Ook moesten ze hun breedte leren inschatten, want ze mochten niet vast komen te zitten tussen 2 bomen en zo hun lading verliezen of beschadigen. Dit laatste hadden ze wonderbaarlijk snel door ( vooral de merrie, zie later). Elk paard had een zak aan elke kant van het zadel met eten en gerief en op hun rug werden 1 of 2 swags (slaapzakken van canvas) gebonden.

Pakpaard met 1 swag op de rug

Het idee was om de kudde van 18 paarden naar het kampement 30 km verderop te brengen met de 2 pakpaarden vrij in de kudde. We lieten de dag voor vertrek de pakpaarden bij de rest lopen zodat de kudde aan die rare muilezels gewend zouden raken. Ze liepen allemaal van het duo weg en de pakpaarden wandelden met een verstoten gevoel terug naar de koraal. Het zicht was sneu en grappig tegelijk.

De dag van vertrek verliep niet zonder slag of stoot. Het oudste pakpaard (ze waren moeder en zoon) had ABSOLUUT geen zin in die lange wandeling met al die bagage. Nog voor we de poort van het huis uit waren was ze al 2x terug naar de stallen gegaloppeerd. Als, erg tijdsconsumerende, oplossing moest 1 van ons 3 haar leiden aan een touw terwijl we ook de andere paarden(die nog onstuimig waren) dreven. De baas oordeelde om de pakmerrie terug los te laten na de eerste koerail (je weet wel, die grill op het wandelpad bij natuurparken om de koeien binnen te houden). Eenmaal los, probeerde de merrie vanalles: rechts van de rail het hek volgen de wildernis in. Mijn collega in rengallop erachter. Dan hetzelfde tafereel naar links. Uiteindelijk stond ze voor de koerail en dacht: 'Niet met mij! ' Ze sprong de 2 meter lange rail over en spurtte naar huis. Daar ging mijn tent.

Een deel van de kudden terwijl we wachtte op de zoon die de merrie zocht en terugbracht. De vader vroeg al over de radio: 'What is taking you so long? Are you eating her?' 

De merrie had deze strijd gewonnen want we stelden onze trip een dag uit. De dag erna kregen we versterking van de zoon des huizes. Zeker een uur lang probeerde de merrie te ontsnappen in telkens een nieuwe windrichting en de zoon bracht haar 5x terug. Althans voor 2 minuten, daarna was ze weer weg. Het leek onmogelijk. Uiteindelijk heeft mijn collega haar de hele dag aan het touw geleid vanaf haar eigen paard. Op de terugweg liepen de pakpaarden trouwens netjes voorop, zich totaaaal niet inlatend met de spelletjes van de andere paarden. Recht naar huis!

De volgende 8 dagen dreven we het vee uit de verschillende weien  naar de wei rond het kamp. Er waren elke dag wel een paar achtervolgingen of koeien die uit de kudde liepen,maar meestal ging het vrij vlot. Eén dag ging het niet vlot. Er waren 2 wilde koeien die verschillende keren heel plots uitbraken en een deel van de kudde meenamen. Dat zorgde voor enorm spannende momenten. De derde keer was de maat vol bij mijn baas. Vader en zoon gingen in de achtervolging en we hoorden geweerschoten. Vanop zijn paard, in volle actie, werd het dier doodgeschoten... Mijn collega en ik keken elkaar verbaasd aan. Deze procedure hadden we nog niet meegemaakt... Maar het was wel te begrijpen. Door de jaren hebben ze erg geprobeerd om een kalme veestapel te creëren door de rustige types  bij te houden en door de dieren met zo min mogelijk stress te drijven. Die 2 individuen mochten de rest geen slechte manieren leren. Ik troostte me met het idee dat het karkas de maag van dingo's en zwijnen zou vullen (by the way: veel boeren schieten of vergiftigen dingo's. Hier toleren ze de kost van kalven die soms verdwijnen omdat ze geloven dat dingo's deel uitmaken van een gezond ecosysteem. Maar dat is een ander verhaal :)).

Door de rivierbedding

De dagen begonnen vroeg en eindigden laat. Soms ging de dag tergend voorbij en leek hij zo goed als eindeloos. Tegelijkertijd kon het niet lang genoeg duren want het waren speciale momenten. 

We waren op een strikt rantsoen en aten gezouten vlees (geen ijskast!). Rijst was het enige niet gelimiteerde ingrediënt. Elke dag keken we uit naar het dessert: rijstepap met honing. Hmmm!